Op deze zondag hadden we een boottocht geboekt naar de fjorden van het Kenai Fjords National Park. Dat is ook de enige manier waarop je dit deel van het park kunt bezoeken. We vertrokken om 11 uur 's ochtends en kwamen aan het eind van de middag weer terug in Seward. Onze boot was de Orca Voyager. Was dit een voorteken dat we eindelijk orka's in het wild zouden zien? Gedurende onze eerdere reizen is dat nog nooit gelukt.
We hebben hier de National Park Tour gedaan.
In 1964 is Seward vrijwel volledig verwoest door de aardbeving en de daarop volgende tsunami's. In de omgeving van Seward zie je nu dan ook overal de bordjes die aangeven wat je moet doen als er een aardbeving komt.
Seward is in het begin van de twintigste eeuw ontstaan en is vernoemd naar de minister van buitenlandse zaken William H. Seward die Alaska had gekocht van de Russen. Seward was minister van buitenlandse zaken onder Abraham Lincoln.
Het was bewolkt en een beetje regenachtig toen we uit Seward vertrokken. Achteraf bleek dit nog het beste moment van de dag te zijn.
In de haven van Seward lag de Oosterdam, zo'n varend flatgebouw van de Holland-Amerika Lijn.
Toen we de haven uitvoeren zagen we meteen onze eerste Amerikaanse zeearend van de dag.
Verder zaten er in de haven natuurlijk de nodige aalscholvers en meeuwen.
Al meteen bij het vertrek uit Seward was duidelijk dat het uitzicht op de bergen rond de fjorden deze dag beperkt zou zijn. In Amerika proberen ze overal iets positiefs van te maken. Ze riepen dus om dat de zeezoogdieren zich beter en vaker lieten zien op dergelijke dagen. We hebben inderdaad erg veel gezien deze dag, dus het zou waar kunnen zijn. Daar staat tegenover dat we enkele jaren geleden in Schotland op zo'n dag kregen te horen dat zeehonden niet van regen houden en op dit soort dagen nauwelijks uit het water komen.
Zeeotter
De zeeotter was bijna uitgestorven, maar inmiddels zwemmen er toch weer heel wat rond bij de kusten van Alaska. Ze eten vooral veel schaal- en schelpdieren. Bijzonder is dat ze voor het openen van de schelpen op hun rug gaan liggen, de prooi op hun buik leggen en openen door er met een steen op te slaan.
Er zijn drie ondersoorten bekend. De zeeotters bij Alaska horen bij de noordelijke zeeotter of Alaskazeeotter.
Onder de wolken waren er steeds stukjes van de groen van de bergen zichtbaar. Op plekken waar de boot wat dichter langs de kust voer zag je veel Amerikaanse zeearenden.
Dall's Bruinvis
Deze bruinvissoort is genoemd naar William H. Dall die ze voor het eerst waarnam in Alaska. Ook het Dall schaap is naar hem vernoemd. Deze bruinvissen lijken een beetje op een orka, maar ze zijn een stuk kleiner. Een groep van deze beesten zwom in hoog tempo rond de boot en heeft ons ook een tijdje gevolgd.
Omdat je op de foto's hooguit een stukje van zo'n bruinvis ziet heb ik hiernaast een afbeelding opgenomen van een Dall bruinvis.
De foto's laten zien hoe ze steeds net onder de oppervlakte van het water zwommen en als ze even een stukje boven het wateroppervlak kwamen zag je door hun snelheid een streep van opspattend water.
We voeren vlak langs dit kleine eilandje, van de bergen op de achtergrond was vrijwel niets te zien.
Bultrug
Het volgende dier dat zich aan de oppervlakte vertoonde was een bultrug. Van deze enorme beesten komt meestal niet veel meer dan de rugvin of de staart boven water. Daarom hieronder een plaatje dat de rest van het beest laat zien.
Af en toe komt de bultrug even met de rug boven water. Op de foto hieronder is de staart te zien. Dat betekent dat het dier naar de diepte duikt om te foerageren
Orka
In de loop der jaren hebben we diverse walvisexcursies gedaan. Tijdens deze excursies, en zelfs tijdens onze reis naar Antarctica is het nooit gelukt om orka’s te spotten. Op de Orca Voyager is het voor het eerst gelukt. Net als bij de andere dieren zie je ook hier slechts een klein stukje boven water. Vandaar het ansichtkaartje (boven) en het plaatje van internet (onder) om wat meer van deze mooie beesten te laten zien.
Hieronder, rechts naast het bootje is de orka duidelijk te zien.
Er is relatief weinig bekend over deze dieren die in vrijwel alle zeeën in de wereld voorkomen. Ze kunnen vrij oud worden, vrouwtjes tot 80 jaar, mannetjes hooguit 50 jaar.
Vroeger zag je ze vaak in dolfinaria, maar daar kwam veel kritiek op. Zo bleken de rugvinnen bij veel gevangen exemplaren scheef te groeien. Inmiddels zijn de eisen voor het houden van orka’s flink aangescherpt.
In de meeste gevallen is er niet meer dan een vin te zien.
Een stukje verderop zwom weer een bultrug.
Aialik gletsjer
De Aialik gletsjer ligt in het Kenai Fjords National park aan het noordelijke uiteinde van de Aialik Bay. Qua weer was dit het absolute dieptepunt van de hele vakantie. Het regende hard en van de omgeving van de gletsjer was weinig te zien. Alleen het kleine Slate eiland waar we langs voeren was even goed te zien.
In de stromende regen waren de blauwe kleuren van de gletsjer relatief goed zichtbaar.
Bij reportages over klimaatverandering worden vaak gletsjers in Alaska getoond waar stukken vanaf breken. De Aialik gletsjer is daar een voorbeeld van. Eigenlijk is dat een beetje flauwekul. Ook toen er nog geen klimaatverandering was braken er voortdurend stukken van gletsjers af. Dat is het natuurlijke proces van een gletsjer die in beweging is. Het gaat tegenwoordig alleen allemaal wat sneller. Terwijl we stil lagen voor de gletsjer braken er een aantal vrij kleine stukken ijs af.
In de Aialik Bay zwommen een paar zeeotters, een moeder en haar jong.
Tijdens het laatste deel van de tocht klaarde het weer een beetje op en de vogeleilandjes waar we langskwamen waren vrij goed te zien.
Zeesterren komen voor van de tropen tot de poolgebieden. Vooral rond de kusten van Alaska zitten veel zeesterren. En als het eb is dan kunnen die zichtbaar worden.
Gehoornde papegaaiduiker
Deze papegaaiduikers zijn groter dan de Atlantische papegaaiduiker die je onder meer in Engeland, Schotland en IJsland kunt zien. Ze lijken wel op elkaar. Ook bij deze papegaaiduikers wordt het kleurrijke deel van de snavel na het broedseizoen afgestoten. Typerend voor deze soort zijn ook de donkere strepen bij de ogen.
In de snavels kunnen ze een heleboel kleine visjes meenemen voor hun jongen.
Hieronder duikt een zeekoet naar beneden.
Steller's zeeleeuwen
Deze zeeleeuwen hebben we eerder al in grote getale gezien in San Francisco en Oregon. Ook in dierentuinen en dolfinaria kun je ze aantreffen. Toch is het altijd weer leuk om deze levendige dieren te zien, zoals dit groepje hier op de rotsen in het Kenai Fjords National Park.
Een van de zeeleeuwen was opvallend gebrandmerkt X538. Daar zit een buitengewoon pijnlijk verhaal achter. Op de grens van Washington en Oregon is een dam gebouwd, de Bonneville dam. Men heeft daarbij een zalmtrap aangelegd zodat de beschermde zalmen verder de rivier op kunnen zwemmen. In de loop der jaren heeft dat steeds grotere groepen zeeleeuwen aangetrokken. De staten Washington en Oregon hebben daarop besloten om een deel van de zeehonden te brandmerken zodat ze gedurende lange tijd gevolgd kunnen worden. Hoeveel van de gebrandmerkte zeeleeuwen komen bij de dam zalmen vangen? Zijn het steeds dezelfde zeeleeuwen? Tegelijk is er toestemming gegeven om een deel van de zeeleeuwen te doden.
Onder het mom van natuurbeheer en wetenschappelijk onderzoek worden de zeeleeuwen op een barbaarse manier gemarteld en verminkt. Daar moeten toch andere methodes voor zijn. Bij de achteruitgang van de hoeveelheid zalm in de rivier speelt de visserij overigens een veel grotere rol dan de zeeleeuwen. Ook voor de bouw van de dam kwamen de zeeleeuwen hier soms tot diep in het binnenland voor. Laten we hopen dat x538 nooit meer naar het zuiden afzakt. x538 is een vrouwtje dat op 5 juli 2010 is gebrandmerkt.
Een filmpje van de zeeleeuwen:
Gewone vinvis
Noem het maar gewoon, de gewone vinvis is het op één na grootste dier dat leeft op aarde. Alleen de blauwe vinvis is nog groter. De gewone vinvis komt in alle wereldzeeën voor. Er stranden ook af en toe vinvissen bij de Nederlandse kust. Het is een bedreigde diersoort, maar de aantallen nemen wel geleidelijk toe. Kenmerkend is de vin die af en toe boven water komt.
Afbeelding vinvishttp://nathistoc.bio.uci.edu/mammals/Cetacea/Balaenoptera%20edeni/index.htm
Ze kunnen 27 meter lang worden en ze kunnen ook heel oud worden, meer dan 100 jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten