Terugreis via Reykjavik naar Amsterdam

Een nieuwe vertrekpoging

Aan het eind van de ochtend werden we weer naar het vliegveld gebracht. Bij het ophalen van de instapkaarten kregen we ook meteen de instapkaarten voor de vlucht van Reykjavik naar Amsterdam. Die vlucht sloot mooi aan, we vreesden aanvankelijk dat we in Reykjavik opnieuw lang moesten wachten. En toen begon het wachten. Er moest nog getest worden of het nu wel veilig was om te vertrekken. En dat duurde langer dan gehoopt. Ruim tijd dus om even vanuit de observatie lounge het vliegveld te bekijken. Uiteindelijk konden we met ruim een uur vertraging vertrekken. 

Nog één keer Denali

De mensen die deze dag het Denali national park bezochten hebben waarschijnlijk niet zoveel gezien van Mount McKinley. Wij hadden meer geluk, vanuit het vliegtuig hadden we een prachtig uitzicht op de boven de wolken uitstekende toppen van deze meer dan 6000 meter hoge berg. Wat een mooi afscheid van Alaska.

Tussenlanding IJsland

Vroeg in de ochtend landden we op het vliegveld in Reykjavik. Kort voor de landing zagen we de vulkaan Snæfellsjökull op het schiereiland Snæfellsnes. Deze vulkaan speelt een rol in "Reis naar het middelpunt van de aarde" van Jules Verne.
We kwamen in Amsterdam aan tijdens de grote storm van 25 juli 2015. Door alle versperringen hadden we vier treinen nodig om in Nijmegen te komen. En daarmee was er een einde gekomen aan onze fantastische Alaskareis.

Terug in Anchorage

Captain Cook Hotel

Het was bijna alsof het bij de reis hoorde. We werden door Icelandair ondergebracht in het 50 jaar oude Captain Cook hotel. Captain Cook heeft de kustlijn van Alaska grotendeels in kaart gebracht, we hadden al zijn standbeeld bezocht bij de Cook Inlet en de James Cook tentoonstelling in het museum in Anchorage. Anderhalf jaar voor deze reis waren we op het door James Cook ontdekte South Georgia in de Atlantische Oceaan geweest en voor een volgende reis hebben we Hawaï op het oog. De plek waar James Cook is vermoord. 
Er was voor ons dus geen enkele reden om niet nog een nachtje in dit hotel te blijven.



In en rond het hotel zag je overal verwijzingen naar James Cook en zijn reizen. Binnen hing onder andere deze kaart waarop de drie grote reizen van Cook zijn weergegeven. Buiten op straat een kunstwerk waarin veel plaatsen die hij heeft bezocht/ontdekt zijn weergegeven.

Eerste poging om Alaska te verlaten

Vertrek richting vliegveld

De volgende ochtend hebben we eerst lekker op ons balkonnetje zitten ontbijten en daarna werd het tijd om richting Anchorage te gaan. We moesten kort na het middaguur op het vliegveld zijn. Het was niet zo heel ver dus we konden redelijk rustig rijden. We zijn dus niet met de helikopter naar het vliegveld gegaan. Je kon hier een tochtje maken met zo'n hefschroefvliegtuig maar dat hebben we niet gedaan.

Knik River



We waren ruim op tijd bij het vliegveld, we konden de auto probleemloos inleveren en zijn rustig gaan lunchen.
Daarna was het nog even wachten en toen konden we instappen voor de vlucht naar Reykjavik. En na ongeveer drie uur in het vliegtuig te hebben gezeten stonden we weer in de vertrekhal in Anchorage. Het vliegtuig was defect en kon niet vertrekken. Sommige passagiers, vooral Nederlanders, reageerden redelijk hysterisch op dit luxeprobleem. Uiteindelijk werden ze net als alle normale passagiers naar een hotel gebracht. We zouden een dag later vertrekken. Achteraf hebben we van Icelandair een vergoeding van ruim €1300 gekregen en dan zijn wij weer Nederlander genoeg om die dag vertraging niet zo erg te vinden.

Laatste avond in Palmer

Knik River Lodge

Na de ietwat primitieve ervaringen in Glennallen was de Knik River Lodge een ware verademing. De cabins in deze door een Nederlands echtpaar gerunde locatie waren erg prettig ingericht en in een tent kun je 's avonds genieten van een prima diner. Het ontbijt wordt 's ochtends bij je cabin bezorgd. De huisjes liggen in een mooie omgeving aan het eind van een lange weg.



In de buurt van de huisjes vlogen veel vogeltjes. Onder andere een barmsijs, herkenbaar aan het rode kopje.
Toen we aankwamen zei de eigenaar al dat er regelmatig elanden over het terrein liepen. En dat hebben we geweten. Tijdens en na het eten hebben we diverse elanden rond zien lopen. Deze leek zelfs de verkeersregels te kennen, eerst even naar links en rechts kijken voordat je oversteekt.



Die avond hebben we samen met een Amerikaans/Braziliaans echtpaar, een Australisch echtpaar en een Duits stel rond het kampvuur gezeten. De Australische dame was jarig, ze werd 50 en schonk voor ons allemaal een glaasje champagne in. Het waren leuke gesprekken en voor ons een leuke laatste avond. We wisten op dat moment nog niet dat er de volgende dag weer een laatste avond zou zijn.



Later die avond stond er een eland met haar jong op de weg vlak bij ons kampvuur. De foto's zijn van mindere kwaliteit omdat het eigenlijk al te donker was. Toen we terug liepen naar onze cabin zagen we nog een eland.

Independence Mines

Vanuit Palmer zijn we naar Independence Mine State Historical Park gereden dat een eindje ten noorden van Palmer aan de Hatcher Pass ligt. Van Palmer tot aan het State Park is de weg geasfalteerd. Daarna wordt het wat avontuurlijker. Hier een paar uitzichtfoto's gemaakt tussen Palmer en het park.



In de gebouwen wordt uitgelegd hoe ze het goud uit het gesteente haalden en hoe men leefde in het dorp. In grote lijnen lijken de verhalen op die in Kennicott. Zij het dat het daar over koper ging en de procedures dus ook niet identiek waren.



Van de gebouwen waarin het goud uit het gesteente werd gehaald was weinig meer over.



In de verte was een klein vakantieparkje te zien. Het was een beetje een grauwe dag. De bloemen zorgen op zo'n dag voor een beetje kleur.

Wilsons zanger 

In de struiken zaten een heleboel Wilsons zangertjes. Die hadden we in de buurt van Homer ook al gezien. De mannetjes zijn fel geel met een zwarte vlek op hun kopje.  De vrouwtjes zijn minder goed te herkennen in het struikgewas. Hier is het gelukt om ook een vrouwtje duidelijk in beeld te krijgen. Om deze piepkleine vogeltjes in beeld te krijgen zijn er minstens tien keer zoveel pogingen zonder resultaat gebleven. Ze zijn erg snel en zitten nooit lang stil.

Van Glennallen naar Palmer (2)

Sheep Mountain

Bij deze berg worden regelmatig Dallschapen gezien, maar niet op deze dag. Maar ook zonder schapen is deze spectaculair gekleurde berg de moeite waard. De kleuren verraden een vulkanisch verleden waarbij veel verschillende mineralen vrij zijn gekomen.



Bij de volgende stop zaten weer een paar mooie Amerikaanse rode eekhoorns.

Matanuska gletsjer

De Matamuska gletsjer is een van de eenvoudigst te bereiken gletsjers van Alaska. Wij hebben het in dit geval gehouden bij een wandeling bij een uitzichtpunt.




Hieronder een tussenstop op een plek waar de weg is uitgehakt uit de rotsen en daardoor aan beide kanten wordt omgeven door hoge wanden. 



Op een gegeven moment begon onze benzinesituatie penibel te worden. Tussen Glennallen en Palmer zijn maar weinig tankstations en bovendien zijn er een heleboel gesloten. Het rode lampje brandde al toen we langs een café kwamen. Daar hebben we even gevraagd of er een tankstation in de buurt was, en we hadden geluk, anderhalve mijl verder konden we tanken.

Firesides Books Palmer

In Kennicott had Arjan gesproken met een dame uit New York over een schrijfster uit Alaska, Eowyn Ivey, die voor haar debuutroman een nominatie voor de prestigieuze Pulitzerprijs had ontvangen. Ze had de schrijfster ontmoet in de winkel in Palmer waar ze als boekverkoopster werkte. Wij zijn ook even langs geweest. De schrijfster zelf was er niet die dag, maar we werden hartelijk ontvangen en Arjan kon een gesigneerd boek kopen.